الگوی همسران در زندگی مشترک

الگوی همسران در زندگی مشترک یادآور این مطلب است که خود همسران در زندگی مشترک شان به عنوان الگو هستند نه والدین یا دوستان و آشنایان.

برای داشتن زندگی مشترک آرام و موفق باید اصول آن را بدانید و به آن ها عمل کنید. اگر الگوی زندگی شما همان روشی است که والدین یا دوستان تان آن را اجرا نموده اند، نمی توانید زندگی دلخواهی را تجربه کنید زیرا انسان ها با یکدیگر تفاوت دارند.

اگر فکر می کنید زندگی به روش پدر و مادر یا سایر افراد، بهترین و آسان ترین راه است، سخت در اشتباه هستید. باید قبول کنید که الگو و روش های زندگی نسبت به گذشته تغییر کرده و برای هماهنگ شدن با این تغییرات حتما یک بار مطلب الگوی همسران در زندگی مشترک را در سایت عروسی مطالعه نمایید.

ساختن الگوی زندگی مشترک توسط خودتان

هر فردی با توجه به خانواده ای که در آن بزرگ شده است یکسری الگوها را فرا می گیرد و به آن ها بها می دهد اما ممکن است الگوی والدین ایراداتی داشته باشد.

بهترین روش این است که شما و همسرتان الگویی بسازید که با خصوصیات و شخصیت هر دوی شما سازگار باشد.

انتخاب الگوهای میانه در زندگی مشترک

اگر همسر شما در خانواده مردسالار بزرگ شده و شما در خانواده منطق سالار، باید سعی کنید الگویی را انتخاب کنید که بین این دو الگو را قرار داشته باشد.

یکی از اولین قوانین زندگی مشترک، داشتن استقلال است؛ یعنی دختر و پسر در جریان خواستگاری  شناخت نسبی به یکدیگر پیدا می کنند و بر اساس نقاط مشترکی که بین شان وجود دارد به هم علاقه مند می شوند و تصمیم می گیرند زندگی مشترک را آغاز نمایند.
زندگی مشترک همسران جوان، زندگی سومی است که مانند هیچ کدام از 2 زندگی قبلی نیست.

بعد از شروع زندگی به تدریج شناخت زن و شوهر از یکدیگر کامل تر و عمیق تر می شود و با توجه به اینکه شرایط محیطی و تربیتی، خصوصیات اخلاقی، آداب و سبک زندگی متفاوتی داشته اند بنابراین لازم است با یک تعامل مثبت در زمینه حل تدریجی این اختلاف ها به تفاهم برسند و زندگی مستقل خویش را متفاوت با آنچه در گذشته داشته اند، شکل دهند.

توصیه ما این است که زن و شوهرهای جوان با توجه به شرایط و خواسته های همسرشان مسیر زندگی را آغاز کنند و با درک نیازهای همسرشان در حد معقول سعی کنند پاسخگوی نیازهای وی باشند تا هماهنگی بیشتر با یکدیگر داشته باشند.

والدین هم باید تا حد امکان فرزندان شان را بعد از ازدواج به حال خود بگذارند و به آن ها اجازه دهند روی پاهای خودشان بایستند و زندگی مستقل شان را اداره کنند. اما هر از گاهی در تصمیم گیری های مهم و با درخواست فرزندان شان آن ها را کمک و راهنمایی نمایند.